Davisbreen - Sørneset. Dag 23 - 27

På toppen av Davispasset et me rett ut litt spekeskinke, ein kan ikkje anna enn å feire ei slik morgonøkt. Me luktar nærmeleg Sørneset der me står og riv av langfellene etter morgonmotbakken, den siste på ei stund. No er det flatere tider i møte! Om 4 dagar er vi der.
 

Berre litt til, Randi! Kald nase då berre. 

Fellene av, flatt og glatt! 

Flatbreen er flat viser det seg. Ein lang strek teikner seg bak pulkane våre, og etterkvart bak pulkane til lag Andersen. Så byter me på å brøyte den lange flate breen.

Den folkerike Flatbreen og brøytetoget

Saltvatnet i Hornsund og i Hambergbukta ligg og kikar på kvarandre på kvar si side av breen som held Spitsbergen saman i sør. Kvar dag et dei seg stille inn i Hambergbreen/Hornbreen frå kvar sin kant. Me som kjem tuslande inn i desse eroderande formasjonane, kan berre å snike oss over der breen er på sitt breiaste, vekk frå dei loddrette, oppsprukne kantane med sjøskvulp på. Me kjem i desse traktene utpå ettermiddagen og må ta eit val: Leir no eller om tre timar når me har forsert området? Så vart det om tre timar. Det er berre å tvære ut siste krefter, lunte og gå. Siste timen går me side om side med Andersen og følge. Det er moro med nye samtalar!

Kveldsøkt på isen

Laurdag: Kviledag igjen (gjer me anna? neidå, det er berre nr.2) og påskeaften! Andersen sine soldatar kastar sjokolade etter oss att og påska er vel ikkje så aller verst i år heller.

Ein klem frå Randi si syster Anna heng på teltduken. God påske!

Sykorabreen sit godt i minnet. Den såg så flat og snill ut. Men flatt lys, tunge kvilebein og nokre snikhøgdekotar gjer at den er så seig så seig. Det flate lyset held seg resten av denne dagen, Me snublar over ein smeltevasskanal under Einsamnuten, rauser ned Mariepasset og går nesten i ei ny kantfelle ved Fredfonna. Opp endå eit pass og nedover Austjøkulen i eit fuktig snøkav. For ein dag! Den er tvert slutt ved rette klokkeslettet, men me er nøgd med distansa. Ved leirslaging dreg vinden til, og brått styrtrullar ein arctic bedding med sovepose, liggeunderlag og verneverdig dopapir inni bortover breen i eit saftig vindkast. Hallo der! Den vert fanga slik ein ville tatt ein sprelsk krokodille. Nok no.

Ein kvit kvit dag

Eit pass her og eit der

                              Ikkje det første passet den dagen, men heldigvis det siste.                              

Lunefulle Spitsbergen

Morgonen byr på andre bakverk. Det viser seg skjemmeleg fint ved Isbukta, der soveposen fekk seg ein luftetur kvelden før. Her ligg Haitanna og Kronglebreen, ein kan berre tenkje seg formasjonane! Det indre auget knipsar vilt, og ein håpar berre at bileta fortsatt festar seg. At ein ikkje har vorte blasert på dei siste 3-4 vekene. "La meg hugse dette!", står det i dagboka. Gjer heldigvis det.

Haitanna

Så baksar været seg til igjen over Sørkappfonna. Vêret i sør er lunefullt. Me legg oss ende ned ved dagslutt og håpar på det beste.

Ikkje alle lunsjpausar var like lange.

Og ved gud, dagen etter byr på havutsikt. Det er havet i sør.

Havet.


Det å nå eit delmål som Sørneset er av slik ein storleik, at det må kome i neste innlegg. FOR ei oppleving.

P.S. Hugs at du fortsatt kan trykke på bileta og få dei i stort format :)

Kvalvågen - Davisbreen. Dag 20 - 23

I Kvalvågen kjenner Åslaug eit trykk i kneet, er det no det skjer? Risikoanalysa for ein slik tur er eviglang. At ingen av dei mange scenario me er førebudd på skal inntreffe og endre planane våre, kjennes tilsvarande oddsa for eit korthus i kuling. Gleda over at denne gjekk over fort var stor. Mot sør med oss!

Åslaug er ikkje den som ynkar seg! Aldri ei negativ note frå denne kanten.

Frå Kvalvågen går me rett inn i passet mellom Nubben og Nudden. Det ser stygt og bratt ut, men jaggu går det bra. Andersen frå Spitra legg eit spor me nyttar oss av, og etter ei laaaang og tung forsering står me på toppen og skodar utover. Hurra! Det er første gong det går an å sjå langt sørover og tenkje: der nede blant fjella ein stad...

Det er nok berre å akspetere at brattleik sjelden viser att i bileta.

Randi ligg bak med tungpulken og eine bikkja opp bakken

Etter ei lang finværsperiode rynkar me litt på nasen når me vaknar til snødrev på Krøkjebreen, men det er ikkje verre heller. Me legg difor i veg som rutinene tilseier. Inni snøkavet finn me leiren til dei andre, som har bestemt seg for å vente han av. Me prøvar eit stykke likevel (har då vore med på verre der nord), men finn ut at det bølgete landskapet, motvinden, snødrevet og brøytinga set framdrifta i minus. Me legg oss ned slik fjellvettreglene tilseier og får ein salig lunsjblund på auga, før sola atter skin. Så vart draumen om å vandre i berre BHen endeleg oppfylt! Flettene løysast opp, og kråkereira på hovuda våre flaksar fritt.

Framdriften uteblir, opp med teltet!

To timar seinare.. Dag 22, flettene er ute for fyrste gong

Så er den her! Den store Davisdagen, den me har tenkt aller mest på av alle dagsetappane. Korleis vil stoda være 10 timar frå no? Vil me måtte snu? Møte bjørn? Stå i botn av ein smeltevasskanal og dra pulkane opp med taljesystem? Me startar med å ta oss ned Isbroddpasset medan vinden sender snøføyka rundt øyrene våre. For første gong vurderar me selane på og breutstyret lett tilgjengeleg. Me har ikkje god sikt over kanten, og ser antydning til forseinkingar i snødekket. Det viser seg derimot heilt uproblematisk å leggje seg litt sørover, og me får segle fint nedover mot Skimebreen. Utsynet mot havet og den vanvittige snøtransporten er vilt.

Ned Skimebreen, me rundar neset i enden.

Godt med snødrev i lufts

Morener er uoversiktlige småknauslandskap med mykje baksing. At dagens morene er ved sjøkanten kan også tyde isbjørn rundt neste sving. Så viser den seg lett å forsere, og ein liten hurralunsj må til. Så langt er det bra! Så var det nå denne smeltevasskanalen me skal over, og dette passet me skal opp.. spenninga er fortsatt tilstades i aller høgste grad.

Godis er god lunsj!

Me er ved godt mot halvvegs i ein spanande dag

Davisbreen midt i mot.

Smeltevasskanalen er borte! Forsåvidt skjønar me det, vinden tek godt her på øya, den har rett og slett blese att. På andre sida av Davisen slår me leir, dagen lakkar og lir og vinden er sterk nok til at me ikkje har lyst opp eit ukjend brepass. Me er alle fire om å sette opp eitt telt om gongen, og det er nesten så det vil ise seg til heilt inne på augelinsene. Men telta står godt i vinden, så me får ei god natts søvn likevel.

Nok ein runde med god føyk

 Dette berykta passet som ser tullete bratt ut på kartet, viste seg å være ganske så greitt med litt muskelbruk og god sikt dagen etter. Ei fin og spanande rute dette! Det største cruxet er gjennomprøvd og overstått, Sørneset neste!

På toppen av passet! No er det raka vegen

Hugs å trykke på bileta er du grei! Me tek oss best i storformatet

Fulmardalen - Kvalvågen. Dag 15 - 19

Orkar ikkje lengre stå i mot når Loki skal ha pauserulla si. På tide med kvile! 

Kviledag var godt! Me sov til kl 13, døsa heile dagen, og åt ein fantastisk middag frå Ingeborg, med nydeleg snickerskake til dessert. Dagen gjekk alt for fort. Brått var det kveld, og pakking av pulkar med mykje nytt å organisere.

Du deilige kviledag! 

Men etter depot: tyngre pulk, mindre drahjelp i front

På veg ut mot Aghardbukta møter me to frå Polarinstituttet på skuter, og får høyre om ein hissig isbjørn som nett har teke eit telt i Aghard. Her nærmar me oss Aghard på ski, og sikta vert gradvis dårlegare....hm. Heldigvis skal me ikkje heilt ut til strandkanten, men snik oss oppatt mot Passbreen som er vegen vår over til Kjellstrømdalen. Rifla er på ryggen, me traskar jamt og trutt gjennom morenene og over deltaet. Ingen sint bjørn i sikte, heldigvis. Leir oppe på Passbreen, der me krangla litt med elveleiet og morenene før me fann ein fin veg opp på breen. Sikt er flott - tåke er trått.

Rifle og sjokolade, me er klare for bjørn

Vegen til Kjellstrømdalen går gjennom Søre Bellsundpasset. Der kjem me over leirrestar og skispor. Kven er det som vandrar på vår veg? Nede i Kjellstrømdalen ligg ei hytte velta over på sida. Like greit at døra er gøymt, me har ikkje vore innomhus så langt, og har ikkje behov for det enda. Kjellstrømdalen er lang og flat, og byr på sol og godt føre. Frå campen ser me gruvesamfunet Svea.

Det var ikkje oss!

Kjellstrømdalen

Neste dag kryssar me Braganzavågen og svingar inn Rindersbukta. Den er også lang og flat. Lysta på å krysse innlandsisen på Grønland forsvinn. Me likar fjella, bakkane, dei flate strekkene. Den vanvittige variasjonen i terrenget på Spitsbergen gjer kvar dag spanande. I dag har me oppdaga dei som vandra i vår veg. Det ligg ei gruppe nokre timar framfor oss. I kveld slår me leir berre nokre 100 meter frå kvarandre på Paulabreen, men ein liten bakketopp gjer at me korkje ser eller høyrer kvarandre. Morgonen etter får me omsider helse på. Det er ei gruppe frå Spitsbergen Travel, som gjekk frå Rabotbreen og nord til Polheim i fjor vinter, og går frå Rabotbreen og sørover i år. Guiden deira er Mr. S. Andersen, Marie sin tidlegare lærar på Arctic Nature Guide, og Torunn kjenner han frå Bregruppa. Det vert mange hyggelege møte med denne gruppa. Grunna tungt føre brøytar me tilfeldigvis vekselsvis. Ofte får me sjokolade. Nokre gonger fekk me til og med spekeskinke, brunost, kjeks og Anton Berg nougat. Gleda over å ikkje gå unsupported aukar!

Sjokoladetilskudd! Ein av mange i rekka. Takk :D

På toppen av Paulabreen gir soldagen avkasting i ei heidundrande fin utsikt. Framfor oss ligg ein nedoverbakke (!), ein brekollaps, brekanten ut i Kvalvågen og sjølvsagt dei evinnelege snødekka fjell og brear. Me er inne i den tredje veka med fjell og atter fjell, snø og ski kvar dag, og det byrjar å sige inn kva me er så heldige å få drive på med. For eit vanvittig glupt innfall det var å sette av tid og pengar til nettopp dette. Mange har lura på både vett og forstand når me planlegg telttur i isbjørnland, men her fins ikkje tvil om at dette er plassen å vere. Me kan gjenta i det uendelege; for ei øy!

Oppover Paulabreen

Oppe, og det går nedover! Mot Kvalvågen og sola

Lunsj ved kollapsen i bunn. Og fotografen er ikkje oss sjølve! Triveleg med selskap i løypene

Ikkje minst er me no over på Austkysten, og snart i gang med den spanande delen av ruta. No går det fort sørover, men vil me verte hindra av bratte pass, bresprekker, smeltevasskanalar eller bjørn framover? På dette tidspunktet var me mektig spente på fortsettinga.

P.S. Hugs at du kan trykke på bileta og få bileteserien i stort format :).

Veteranbreen - Fulmardalen. Dag 10 - 15

"Æ elske den forblåste plassen her

der vinna'n ikkje hindres ut av trær"

Med Hekla Stålstrengar sin treffande tekst startar me vandringa på Veteranbreen. Fram til no har det vore strabasiøst, kaldt og mykje vind. Alle gjeremål måtte utførast fort og nøysamt for å ikkje bli for kald eller miste noko i uveret. No kom sola! Ei lang slak bre ligg framføre oss, fjella reiser seg høge og vakre på båe sider, føret er hardt og fint og kompasset kan ligge i lomma!

Fyrste morgon på Veteranbreen brukar me lang tid i finveret på å organisere alt utstyr etter stormen, fjerne snø som har festa seg overalt, spikke is frå glidelåsen, lufte håret, ta seg god tid på do, nyte sola og pakke pulkane fint att. Mot lunsj humpar og går det på ei seng av sastrugi, men det er berre kjærkomment slit. Endeleg har me lattermilde lunsjar i sola som dreg ut, berre fordi me kan.

Randi pusser, feier og spikker. Jakka tok 45 min.
 

Ingenting som ein lang god lunsj med gode vener

Det vert sjølvsagt kaldare no når høgtrykket har nådd oss, og dei kollapsa dunposane får litt å bryne seg på. Heldigvis har me både dunjakker, balaclava, fiberbukser og varmeflasker med både ein og to oppvarmingar i løpet av natta til hjelp. Primusen er like uvillig, og me vert godt kjend med dens indre etter å plukke, rense og varme dei minste detaljar på jakt etter løysingar. (Når me seinare vert henta ved Van Keulen av sjefen sjøl Jens Abild, kjem han med forklaringa; Det er kondens som frys i slangen på desse modellane. Så veit me det.)

Full fyr i teltet, kaldt ute

Me svingar ikkje innom den berømmelege Newtontoppen på ruta vår, men turar rett fram på kartet. Her er litt opp og ned, men vanvittig vakkert. Å skue innover mot Atomfjellas indre alpine hjarte er stor stas, og me vert litt stumme. Slik kan det også vere på tur. Så knekk ei pulkbeltespenne og ei fell ryk av når dagen er på hell, men med slike utsyn og ein hund som dreg for livet berre du ropar "ost" går det greit i bakkane opp mot Lomonosovfonna likevel.

Torunn og vegen inn til Atomfjella.

Litt pleie, og innimellom, litt ost

Etter ein god nedover, kjem nok ein god oppover

Morgonen me startar på fonna bles det godt. "Er alle fonner like? Byrjar å skjøne korleis fonner vert til", står det i dagboka. Men det løyer, og me får ein berre-trøye-dag med utsikt du berre finn i dei beste polardraumane dine. At nattetemperaturen går godt nedom -30*C tåler me når me er mutters aleine på den store breen med midnattssola. At riflene ikkje likar kulda så godt er verre, og det vert litt pussing og sussing på desse i teltet før me kan ta på vegen att.

Lomonosovfonna kl.23.30

Riflene treng pleie

Så kjem det store; folk!! Ei rar kvit stripe med føyk kjem hurtig mot oss, det er hentemannskap frå Spitsbergen Travel som skal eit hakk lengre nord og plukke opp folk. Allereie til kvelden er me nede ved Tempelfjorden, og folk som køyrer forbi stoppar ikkje lengre i stuss over fantefølgjet på ski. Me nærmar oss befolka område såpass at det er heit vanleg.

Det mildnar (les: skyer over) desse komande dagane, og me tek ei 3 mils etappe til nederst på Rabotbreen. Me har dura på for å ta att tapt tid i forhold til tidsrommet me har avtala depotutkøyring på, men når me legg oss i enden av Sassendalen slappar me godt av. I morgon skjer det, og me er på rett plass. Skal til og me ta oss ein kviledag. Og godt er det! For desse ni dagane i strekk kjennes under føtene. Ein siste halvdag dreg me oss innover Fulmardalen berre for å kome så langt me kan før storlasset fyller pulkane med 120kg mat til folk og fe, pluss bensin, batteri etc.

Heilt sviske. Kviledag, velkommen!

Me pynter leiren ekstra fint på depotdagen, med fin fellesdo og det heile. Her kjem jo besøk! Då scooterlysa kjem til syne nederst i dalen vert det jubel, og i det dei svingar inn på tunet står brått heile turen på pause. I leiren er det folk, brødskjever, scootere, øl, smågodt og bål. Absurde saker. Og me får ikkje takka Mats nok! Som har teke i mot satelittelefonoppringingar 23.45 på ein fredagskveld, ordna omskift til fibersoveposar, MSR-brennar og meir batteri. Helsing til og frå bekymra mødre og nye kjærleikar fekk me ordna, og Ingeborg forsynte oss me FERSK middag til dagen derpå. Kjøtt som ikkje var tørka og saus som ikkje var pulver. Me skal aldri gå unsupported! Om me kan unngå det.. Då siste scooter køyrer avgårde, er det som dei aldri var her, pauseknappen er av. Berre bålgropa vitnar om besøket.

Ein tår til alle

Ingeborg, Marie, Kristine, Åslaug, Randi, Maja, Stig Ove, Mats og Torunn. Ein fantastisk kveld. Takk!

Kviledagen derpå er det mat og fotkvile på menyen heile dagen, ingen tvil. No har me fått 20 dagars rasjon og siste påfyll, etter dette venter sør-spitsbergen. Ubefolka og vakkert. Me gler oss!

Verlegenhuken - Veteranbreen. Dag 1 - 9

Me har vore på ein fantastisk fin skitur! Her kjem skildringar av opplevingar, erfaringar, kvardagsliv og rute. Tursamandraget kjem i fleire delar, dette er dei 9 fyrste dagane :-)

Verlegenhuken IL

Etter 14 timar på skuterseta vart me sett av på Verlegenhuken seint om kvelden den 25. mars. Turen ut var lang, kald og kvit. Kjensla av å vere framme ved turen sin startstad, og å høyre skuterduren forsvinne i mørket var spesiell. No var me heilt aleine, overletne til oss sjølve, endeleg! Me runda av utkøyringsdagen med middag i teltet, og la oss i gode, varme (tørre) posar. Litt nervøse, litt spente, men KLARE for fem vekers skieventyr.

 Festpynta teltkameratar

 26 år, 26. mars

 Gjebursdagsgåve :-)

Dag ein og to hadde me gode tilhøve, med godt føre og fin sikt. Me såg like til Nordaustlandet, og byrja allereie å draume om fleire turar. Me starta oppstigninga på Dünerbreen, det gjekk lettare enn me hadde frykta med tanke på pulkar og høgdemeter. Me vart godt nøgde med pakkinga vår, for vekta på pulkane har alltid vore overkommeleg.

Nordaustlandet kan skimtast der ute

Glade og med godt mot - over Sorgflya

Her er berre spor etter polarjenter og polarhundar

Fint kveldslys

 Morgoncamp - vind og snø gøymer fort telt og pulkar

Morgonen dag tre var det solskinn, og Åsgårdfonna låg kvit og stor framfor oss. I løpet av ein time gjekk det derimot frå sniktrekk, til vind, til full snøføyk. Me fann oss nøgde til å setje opp eit telt for å få ete maten vår, og få betre oversikt over vegen vidare mot depotet på Åsgardfonna. Etter å ha venta nokre timar på at vinden og snøføyka skulle løye fann me det like godt å bli verande til dagen etter, og sette opp det andre teltet også. Dagen etter var det like ille, dagen etter der var det også like ille. Me ringte til Torgeir som har værtenesta ved Longyearbyen Lufthavn, og fekk informasjon om at det var eit lavtrykk over oss som ville passere neste dag. Det var ikkje anna å gjere enn å vente.

 Sjå Marie sin bøn om betre ver

Ete lunsj og vente på at vinden løyar

Ringe Torgeir i vertenesta og sende melding heim

Neste morgon allereie ropa Torunn at "de e gåvær"! Vinden hadde løya noko. Me heiv oss rundt og pakka beddingar, primusar, pulkar og sekkar, men innan me hadde pakka ned det eine teltet hadde vinden teke seg kraftig opp att, og me la oss ned igjen, alle fire i eitt telt. Slik gjekk den natta, den trongaste på heile turen. Me vart ekstra glade for å ha to telt, for dette var sild i tynne! Det går i naud, men å liggje fire i eit tremannstelt er trongt, og krev samstemt rotasjon. I firetida morgonen den 1. april var veret ganske bra, no kom me oss omsider av garde!

Kaldt var det, men godt å vere i gang att!

"Kva gjer de når de ligg verfast i fire dagar?" er det mange som har spurt oss om. Ja, kva gjer me? Me kviler, les Ernie, skriv dagbok, smeltar snø, et litt snack og mat, snakkar saman, mannar oss opp til å ta ein tur ut for å grave rundt telta, sjekke korleis hundane har det, besøke det andre teltet og gå på do, skrape is frå teltduken med hundeskåla. Slik går tida, ikkje alltid like fort, men alternativ til å liggje verfast fins ikkje, så slik må det berre vere.

Archie, kaffi, musikk og Aftenposten

 

Ete Beito-ost

På skuterturen nordover stoppa me på Åsgardfonna for å grave ned eit depot, dette var berre nokre kilometer frå der me låg verfaste. Ingen av oss hadde erfaring med nedgravde depot, men det fungerte bra. Det vart markert på begge GPSane og på kartet. Litt spente gjekk me med GPSen i handa og leitte etter den raude stikka. "Der er den" ropa Åslaug, og jubelen slapp laus! Her hadde me mat til dei ti neste dagane. No skulle me klare oss til Longyearbyen-depotet.

Den raude staken

Vidare over Åsgardfonna fortsette me i tre dagar til i vind og snøføyk, og vart hese av å rope "høgre" eller "venstre" for å korrigere kursen til den framme. Til tider gjekk me i både dunjakke og fiberbukse for å halde varmen sjølv under marsj. All hud måtte dekkjast til, vinden var iskald og pausene korte. Kuldeblemmer sneik seg likevel innunder påsmurt feitt, ullbuff og vindmaske og pryda kinna våre resten av turen. Det me kanskje er mest nøgde med i styggveret på Åsgardfonna er likevel kor godt me samarbeida om orientering og framdrift i gruppa. Me fekk ein brutal start på turen, men løyste utfordringane godt. Det som ventar lenger sør kan umogleg vere verre enn dette, og dette klarte me jo fint!

Av os til skimta me sola

Dei fyrste kilometerane av Spitsbergen var dei me brukte desidert lengst tid på. Me hadde eit håp om at veret ville roe seg nede på Veteranbreen, og det stemte bra. Å skli nedover Trinityhall-breen medan det sakte dukkar opp fjell på båe sider var ei glede på høgde med å bli sett av på Verlegenhuken.

 I god stil ned Trinityhall-breen

Fjella rundt Veteranbreen kom til syne

Dei neste vekene venter ei totalt annleis oppleving.