Frå Sørneset og heim, dag 29 - 35

I starten går det trått nordover. Pulkvelt og white out. Også nordover da, det var då heilt feil? Det vart tatt lite bilete av desse første dagane på returen. Men kjensla var der. Seig materie. Heilt til verda opna seg, og me vandrar rundt i det finske flagget att.

 Rett nordom Hornsund dreier me vestover, me vil ha nye ruter og nye utsikter! Då me kjem innunder favna til Perlebandet lettar vêret, heldigvis. Ikkje berre fordi det er fint med sol, men det er lettare å sjå bresprekker òg. Me må på ein omtur for å unngå nokre store slike, men ender berre med å namngje omvegen Polarjentepasset, så me er nøgde. 

 

Ismøya i bakgrunnen, her startar Perlebandet, ei magisk tinderekke

Også kjent som lakrisbiletet. Ingen av dei andre veit at Randi nettopp gav Marie to lakrisbitar fordi ho var sliten. Dei andre to fekk berre èin kvar. Den magiske biten vert stolt portrettert i hemmelegheit i ein svart hanske i miden av biletet. Så veit dykk det Torunn og Åslaug!

Disco i teltet den siste laurdagen. Luene kjem av, men må fort på att.

Så var det den dagen me nesten skulle hugse best, gå ut med eit smell og slikt. Kort oppsummert var fjordisen fraværande på siste turdag, og tvinga oss inn mot brekanten. Der luska me rundt på overvatn og sprekker, snubla på binne med to ungar og krongla oss vidare. Ingen dramatikk anna enn intens spenning, for ein dag! 

Det er tre bjørnar rundt hjørnet, men me er foreløpig uvitande.

Binna i isen

Torunn fann vegen i labyrinten. Bjørnen først, nærkontakt med breen etterpå. Ligg det fleire her? 

Nærkontakt med havet på venstresida samstundes.

P.S. Videoen av bjørnemøtet finn du på facebook sida vår facebook.com/polarjenter

 Så set me opp siste leir. Kikkar på kvarandre og tenkjer kva no? Berre å vente. Innan kvelden er omme et me biff, brukar oppvarma vassklossettseter og ligg i ei seng. Er me klare for slikt?

Panikk i rekkene. Loki og Marie skodar mot det me trur kan vere scooterane som tek oss til Longyearbyen. Er det verkeleg over no? 

Hentepatruljen kom med gaver, då gjekk det betre

Me står i tunet utenfor blokka i Longyearbyen att, og Torunn går innomhus for å ringje hundeeigarane. Me stirrar på ho gjennom vindauga. Er du innandørs?!! Me gauler og ler og hakkar på glaset som frå ei anna verd. Etter fem minutt er alt ved det gamle, og innandørsvarme er atter ei sjølvsagt greie.

Kva er det beste med ein slik tur? Dei store naturopplevingane? Går me ut for å verdsetje å vere svoltne og slitne og jobbe for føden, eller for å verdsetje vatn rett frå krana når me er tilbake? Ikkje godt å seie, men me satte pris på det som var i alle fall. Takk for oss.

Sørneset. Dag 28

Tysdag 22.april 2014 hadde mange sin fyrste dag på jobb etter påskeferien. Me sto på sørspissen av Spitsbergen og jubla.

Då me vakna på Mathiasbreen, var det fleire tankar i hovudet. Dersom vêret såg lovande ut, hadde me lova oss sjølve å la leiren stå att oppe på Mathiasbreen, og suse ned til Sørneset med berre ryggsekken. Når morgonen røyner, er vêret slik midt i mellom. Hm. Å forlate telt og utstyr, som betyr livet, på ei svær fonn i white out og lett snødrev har ei psykisk høg spenningskurve. Er det for nære sjøisen? Bjørn? Vind? Vêr? GPS-batteri til returen? Me vel å våge oss.

Nansenkjensla. No skjer det.

Der nede ein stad er Sørneset og havet.

hoho, utan pulk, berre Helsport Snota!

Ned ei fin bretunge, og så nokre beinflate kilometer utover flya. Mot neset skal vi. I morena nedom breen, medan me speider etter bjørn, ser me noko anna: det blenkjer i havet. Så vart det brått litt rusk i augekrokar og froskar i halsen. Dette har me jobba for!

Når me endeleg er på ytste tuppen og ser ned på tangvasane og sjøfuglane, er det berre å le. Le, fordi sola finn vegen, og me vert sitjande i fire (4!) timar og berre skode sørover i ein lun levegg. "Nordkapp er nedi der", seier me. For 27 dagar sidan stod me vendt andre vegen, "Nordpolen er oppi der", sa me.

Så må gruppebilde takast, aprikosvodkaen sprettast i lommepokalen og hubba bubbaen blåsast opp. Hubba bubba trekt heilt frå Verlegenhuken. Den var utmerka kald og seig.

Heldigvis er ikkje dette slutten på turen. Hadde det kome snøscooterar hit og plukka oss med seg til Longyearbyen hadde me fått øyresus i heile kroppen. Takk og lov for nasjonalparkgrensene. Takk og lov for seks dagar til på tur.

Heimatt til teltet!

Oppatt, men på nye vegar likevel. Mot vest, mot Van Keulen fjorden!

P.S. videon av vodkafeiringa ligg på facebooksida vår :)